Hij zit altijd zwijgend aan tafel en heeft geen interesse om samen met het gezin iets te ondernemen. Het enige wat hij doet is werken, met zijn vrienden rondhangen (die ook allemaal gebruiken) en slapen. Bovendien is hij heel gesloten en zal hij niet gauw vertellen wat hem bezig houdt. Ik ben er zeker van dat hij zich niet goed in z’n vel voelt, maar kan niet tot hem doordringen.
Mijn ouders zijn op de hoogte van zijn gebruik. Maar als mijn vader iets zegt over zijn gedrag, draait het al snel uit op ruzie. Steven is dus geen aangenaam persoon meer om mee samen te leven.
Ik wil proberen hem te helpen, maar ben zo kwaad. Vooral omdat hij mijn ouders zoveel verdriet doet. Voor mijn moeder ben ik vaak een luisterend oor. Nadien lig ik zelf wakker van de doemscenario’s die ze schetst. Soms heb ik het gevoel dat ik tussen twee vuren zit.
We maken ons ook allemaal zorgen over de impact van deze situatie op mijn kleine zusje. Dit is toch geen goed voorbeeld voor haar?”
